Я думаў, ты мая турбота
Лятучая, як ранкам дым.
А ты — высокая работа,
Маёй душы пакутны ўздым.
Я думаў, ты глыток паветра,
Гаючае святло расы.
А ты — гарачы подых ветру,
Якому рухаць парусы.
Я ўпотай думаў, ты ў прыполе
Адданы мне румяны хлеб.
А ты — няўзоранае поле,
Ты не крануты плугам стэп.
Я думаў, ты цяпло кватэры,
Дзе ўдвух люляе цішыня.
А ты — зачыненыя дзверы,
Якія адмыкаць штодня.
Ты — нібы скарб, любоў мая,
За сургучом сямі пячатак.
Ах, як наіўна думаў я,
Што ты вянец. А ты пачатак.
* * *