Я не забыў той непаўторны час,
Калі спяшаў да любай першы раз
І стукаў потым асцярожна ў шкло,
Каб ад спалоху шчасце не ўцякло.
З тае пары прайшло нямала дзён,
Вяртаюся з дарогі ў позні час
Да родных, да нягаснучых акон,
Куды ўжо стукаў незлічона раз,
Дзе свой і шум, і цішыня свая
І дзе не госць, а муж і бацька я.
І ўсё ж, як падыходжу да дзвярэй,
Заб’ецца сэрца нехаця мацней.
Затоіш подых, насцярожыш слых,
Сябе адчуеш юнаком на міг
І стук такі ж амаль нячутны ў шкло,
А гэта значыць, шчасце не ўцякло.