Я столькі год тужыў па баразне,
Прыцягвала мяне няўмольна глеба.
І рукі акунуць карцела мне
У ворыва, што мае водар хлеба.
Адлегласці і далечы — далоў!
Хаця б гадзіну адпачыць дазвольце.
Пясчынкі поля, пальцы мне мазольце,—
Я гавару з глыбінямі без слоў.
Хай у зямлю ўпіраецца мой зрок
Ды баразна вядзе да небакраю:
Я дотыкам далоні — што ні крок —
Сузор’е бульбяное адкрываю.
Перад раллёй, дзе кожны свежы ком
Трымціць, нібы з крылом скаваным пташка
Так лёгка я згінаўся юнаком
І так цяпер раблю паклоны цяжка.
Ты падзялі, зямля, са мной віну,
Што Млечны Шлях мігае прад вачыма...
Хіба не ты мяне араць вучыла?
Таму вяду і ў неба баразну!
Усё-ткі я адзін з тваіх сыноў,
З якога ўрэшце ўсе дакоры здымеш.
Я знаю — да цябе вярнуся зноў,
І ты мяне як роднага абдымеш.