Я ведаю, з жыцця не зробіш казку,
Але пытаю ўсё ж не ўпершыню,
Чаму скупыя гэтак мы на ласку,
Чаму скупыя мы на дабрыню.
Варожасць нас касіла і ламала,
Калечыла і нішчыла датла,
І прасавала гвалтам... Хіба ж мала
Былых вякоў нянавісці і зла?
Жыцця і смерці прасявала сіта
Нас, што, як зерне, падалі на ток.
Пакут і жахаў зведалі дасыта,
Эпоха, дай нам радасці глыток!
Ах, нам букеты з любасці і руж бы
Штодня дарыць дарослым і малым!
Масты трывалай чалавечай дружбы
Узводзіць над адоленым былым...
Развеяць бы бяссонныя ўспаміны,
Як рэшткі даўніх навальнічных хмар...
Гэй, хто там па-зладзейску ставіць міны
Пад рэйкі нашых зорных дум і мар?
У нас усіх — крутыя абавязкі,
Выратавальны круг якіх відзён.
Калі мы не ад лютасці да ласкі
Ідзём сягоння, дык куды ідзём?