Вуголлем у мае страляе сны
Касцёр вясны, што не паспеў ачахнуць.
Я выйшаў з вёскі, выйшаў з баразны,—
І ворывам мае далоні пахнуць.
Смыляць дасюль на пальцах мазалі,
Набраклыя цяжкой п’янлівай стомай,
Майму нашчадку сёння невядомай...
Паўстаў я жытам да святла з зямлі!
На вішнях цвет пад вечар закіпаў,
Духмяны, нібы пена сырадою,
Калі я рукі ў баразне купаў,
Перш як абмываць крынічнаю вадою.
Я, аратай, абуджаны вясной,
За плугам дыбаў цяжка і бясконца,
Нібы з канём у вупражы адной
Выцягваў з цемры воз зямны да сонца...
Я спасцігаў навуку вышыні,
У цёплай глебе грузнучы па пояс.
Працягваю і ў сённяшнія дні
Жыцця майго жытнёвую аповесць.
Стаяць нябёсы на маім плячы.
Калі б, зямля, ты не дала мне хлеба,
Ці змог бы дацягнуцца я да неба,
Аб зорны келіх губы апячы?
* * *