Я заўжды з асалодай дзіўлюся,
Як гаспадыня
Ператрасае кватэру,
Праветрывае рэчы,
Як з-пад руплівай рукі
Навыперадкі
На балкон вылятаюць
Лянівыя дываны,
Сеннікі з пацярухай былога
І поўныя салодкіх сноў падушкі...
Наладзіўшы ім лупцоўку,
Выбіўшы палкаю пыл,
Яна пакідае іх
Сам-насам з ветрам і сонцам,
З небам і зоркамі...
Любуючыся гаспадыняй,
Я думаю пра сябе,
І мне здаецца, што душа мая
Падобна часамі на спальню,
Дзе так утульна спачываюць
Мары,
Якім да сонца ляцець,
Думы,
Якія свет скалануць,
Ідэі,
Што створаць зямлю нанова...
Адчыняю акно душы —
Трэба праветрыць
Яе заляжалыя скарбы,
Выбіць з іх пыл мінулага,
Даць глыток свежасці,
Каб не змарнелі
Ад кіслароднага галадання.