Аднойчы заяц да лісы
Патрапіў, даўшы маху,
Уздрыгнуў спуджаны касы,
Затрапятаў ад страху.
Язык, нябога, прыкусіў,
Схаваць не ў сілах болю,
Ён жаласліва папрасіў:
— Кума, пусці на волю!
І вось як ліска шарака
Ласкава суцяшала:
— Чаго дрыжыш ты? Ад ваўка
Цябе я ўратавала!
Вядома ўсім, што гэты звер
На іншых вострыць зубы.
Сваю збавіцельку цяпер
Аддзячыць мусіш, любы...
Ліса, прамову пягочы,
Закончыла пяшчотна:
— Ну, што стаіш? Хутчэй скачы
У рот добраахвотна!