Як лёгка ты ідзеш на вуліцы
У плацці,
Пашытым з шаўковага воблака
І ганарыстасці,
Нібы робячы ласку
Зямлі
Кожным дотыкам басаножкі —
Пругкага дырыжабліка...
Як лёгка ты ідзеш,
Такая
Паветрана недасяжная,
Што нават свавольнік вецер,
Крануўшы плацце тваё,
Пашытае з воблака і ганарыстасці,
Напалохана
Сігануў у хмызняк...
Як лёгка ты ідзеш,
Схаваўшы ў маленькую сумку
Адну нецярплівую думку:
Дзе ж ён, той адзіны на зямлі,
Хто дапаможа табе
Зняць
Немагчымы гэты цяжар,
Пашыты з шаўковага воблака
І ганарыстасці?
* * *