Як мару лепшую сваю,
З якою расстаюся зараз,
Я маладым перадаю
Рамантыкі ружовы парус.
Запрэжаны, нібы гняды,
Без паэтычнае аздобы
Я валаку свае гады,
Свае турботы і хваробы.
І неба тое, што калісь
Душу акрыленую стала
У зорную гукала высь,
Над галавою столлю стала.
І вецер той, з якім даўно
Мы бегалі наперагонкі,
Ускочыць раптам праз акно,
Адкрытае рукою жонкі.
І ўжо — мацней, вятрыска, дзьмі —
Трапечуць парусы, не шторы.
Я пераймаю зноў грудзьмі
Уздыбленай стыхіі штормы.
...Кручуся ў хатнім коле я,
Няўмольным, як абдымкі кобры.
Бывай, рамантыка мая!
Мая рамантыка, дзень добры...
* * *