Які цырульнік — сонца! Я гляджу,
Як рунь тугую завівае чубам...
Зямля, счарнеўшы, сохне па дажджу,
Нібы жанчына верная па любым.
Патрэскаўшыся ўпоперак і ўдоўж,
Яна вады маршчынай кожнай просіць.
Але аглух неўтаймаваны дождж —
Яго вятры па іншых нівах носяць.