Якіх адборных зорак у прыполе
Прынесла ноч для нас з табой у поле,
Дзе да зямлі —
ад зерня і расы —
Схіляюцца ў паклоне каласы.
Сябе саміх
на міг у жыце згубім,
А потым прагна зорны коўш прыгубім
І будзем піць з табой упершыню
Да дня
Да дна
густую цішыню.
Уся зямля празябне да дрыготкі,
І толькі мы —
на цёплым астраўку!
Тут сонейка знайшло начлег кароткі,
Паклаўшы голаў на маю руку.
* * *