Якое яно, маё шчасце?
Які яго смак і колер?
Іншым такое не скласці
Ніколі...
Перш, як з табой адкусілі
Ад бохана вечнасці крыху,
З упартасцю доўгай мясілі
Нязвычнае цеста паціху...
Цярпліва люляючы згоду,
Мы дабаўлялі даволі
Ад пацалункаў — мёду
І ад слязіны — солі.
Ад першых спатканняў — хмелю
Ад расставанняў — перцу...
Вядзьмарылі, як умелі,
Каб шчасце было па сэрцу!
Штодзень ад яго рэжам,
Грэем ласкава рукамі,
Каб дыхала водарам свежым,
Не зачарсцвела, як камень.
І не натолім попыт,
Што сну не дае чалавеку.
Адзіны хвалюе клопат:
Толькі б хапіла давеку...
Вы, бачу, не рады такому?
Вам яно не па густу?
Дык ад яго ж нікому
Я не адкрою лусту.