Ноч палоскамі святла — расколата,
Быццам нехта дужы з сілай волата
Венікам махае прамяністым,
Каб было начное неба чыстым.
Паглядзіш — і ў памяці паўстане
Ненарокам той мінулы час,
Калі неба і агнём, і сталлю
Рушылася з грукатам на нас.
Праз гады пачуецца, як рэха,
Плач малой дзяўчынкі, што дарма
Клікала сваю матулю ехаць —
Дзе нябёс няма...
Хоць начная цемра мной расколата,
Не падобны я зусім на волата...
Б’е святлом пражэктар мой.
Юнак я просты,
Да таго ж і невялікі ростам.
Я мячом махаю прамяністым,—
Каб было начное неба чыстым
І ні дзецям, і ні ўнукам нашым
Не здавалася ніколі страшным.