Мы — галасы зямной красы,
Мы — кроплі ў жытнім моры.
Мы — каласы, мы галасы
У небывалым хоры.
Мы так спяшаліся даспець,
Цягнуліся да неба,
Каб на высокай ноце спець
Зямную песню хлеба.
Нас, што ад горкіх летніх страт
Радзелі часта-часта,
Няміласці нябеснай град
Хацеў скасіць заўчасна.
Ці зналі мы, калі для мар
Прасілі ў сонца крылы,
Што ўласнай спеласці цяжар
Трымаць не хопіць сілы?
Век карацей або даўжэй,
Ды ўрэшце — лёс адзіны.
Чым мы цяжэй, тым мы бліжэй
Да жніўнае гадзіны.
Ахвярны лёс — жытнёвы лёс.
Ды іншага не трэба,
Калі ты ў гэты свет прынёс
Хаця б зярнятка хлеба.
Даспелі мы, паспелі мы
На свой рубеж апошні...
Хай рэжа плугам час нямы
Тугу асенняй пожні.