Не ўзыходзіць,
А чэзне і гіне насенне,
Калі кідае сейбіт яго
На каменне.
Гэта зналі стагоддзямі голыя скалы,
І прырода нічога ад іх не чакала.
І фарсілі каменні
Зімой і вясною
Бассаромнай жабрацкай сваёй галізною.
Але толькі мы самі
Не гэткай пароды,
Каб маўкліва глядзець на галечу прыроды.
Калі мудрыя рукі ў цябе —
Пад рукамі
Згубіць цвёрдасць сваю,
Памякчэе і камень.
І на дзіва парода бясплодная ўродзіць.
Цеплыня твая хмелем у гронках забродзіць,
Стане подых твой ветрам,
Які закалыша
У садах вінаградных
Зялёную цішу...
Мы сагрэем планету
Сваімі рукамі,
Каб наступнікам нашым
Паднесці, як дар,
Не зямлю, што хавае за пазухай камень,—
У неўвядальную зелень апрануты шар!
* * *