З даўняй,
Амаль незапомнай нары
Гісторыю нам
Асвятляюць кастры.
На плошчах шматлюдных
Палілі начамі
Разумных —
А дурні былі гледачамі...
З-за чорнай заслоны сярэднявечча,
Дрогка рассунуўшы цемры сувой,
Перад вачыма стагоддзяў трапеча
Джардана Бруна
Свечкай жывой...
Бачыш,
Як полымя ўгору рыўкамі
Скача,
Нібыта стрыножаны конь.
А разявакі наўкол матылькамі
Так і ляцяць, і ляцяць
На агонь.
Да эшафота
Апошнія крокі
Суправаджае звонам
Касцёл.
У іншамысных
Выбар шырокі —
Або пакаяцца, або ў касцёр.
Перакасіўшыся ад хрышчэння,
Рукі ля вогнішча
Грэюць майстры.
Дзеля свяшчэннага ачышчэння
Ім бы ўвесь свет
Спапяліць на кастры.
Збор
Праз вякі
Інквізітары трубяць,
Яны
Відовішчы яркія
Любяць.