Кажуць, даволі пра дальнія страхі.
Кажуць, даволі пра даўнія страты.
Страхі — мінулага чорныя птахі,
Страхі — патопленыя піраты.
Ды памяць, як лішні вагон,
не адчэпіш.
І без яе наперад не рушыш.
У памяці — вочы,
якіх не аслепіш.
У памяці — вушы,
якіх не аглушыш.
Песні, імёны і мары,
навалай
Гнаныя ў камеры і крэматорыі,
Рэспубліка памяці захавала
На суверэннай сваёй тэрыторыі.
Памяць нядрэмная, будзь жа ўсячутнай,
Грукай у сэрцы ўдарам тарана,
Покуль на нашай зямлі шматпакутнай
Ходзяць забойцы беспакарана.
Нават на пенсіі — за работай
Бед камандзіры, дум канваіры:
Пыл барадаты сціраюць употай
З іконаў свайго адстаўнога куміра.
Як жа мы гмах сваёй праўды завершым,
Забыўшы пра тых, што салдатамі ўпалі,
Калі адступалі мы ў сорак першым,
Калі ў сорак пятым мы наступалі?