Колькі б ты ні калясіў па свеце,
Зноў сюды сцяжынка прывядзе,
Дзе, за рукі ўзяўшыся, як дзеці,
Карагодзяць вольхі па вадзе;
Дзе вятры —
нядрэмныя гарністы —
Раніцою гоняць сон з зямлі;
Дзе рамонкі,
Як парашутысты,
Узбярэжжа рэчкі занялі;
Дзе ўначы,
Пахрумстваючы глуха,
Ліжуць цемру языкі кастра,
Ля якога да світання слухай
Казку пра музыку-гусляра;
Дзе, здаецца, толькі клікні ўголас —
І з глыбінь далёкае пары
Галасамі дружнымі наўкола
Адгукнуцца ўсе твае сябры.
* * *