Я — дажджавая кропля.
Я лячу.
Я напаіць сабою зямлю хачу.
Хачу ў абдымкі свежай баразны.
Хачу наліцца зернем збажыны.
Бо адчуваю,
Бачу я здаля:
Засмягнула без вільгаці зямля.
Калі ў пустыню траплю я —
Мяне
Уміг пясок няўтольны праглыне.
І хай згару ў пясчаных хвалях я,
Аросіць рунь наступніца мая!
Я — дажджавая кропля.
Я імчу.
Я бруд і смецце змыць з зямлі хачу.
Калі ў мяне адной не хопіць сіл,
Пашле мільёны кропель небасхіл!
Я, дажджавая кропля, грукачу.
Я вас,
Хто дрэмле,
Разбудзіць хачу.
Я патрывожу ваш штодзённы сон,
Нібыта куля,
Стукну ў шкло акон.
І задрыжыць
Ад кропель ваш пакой
І пабяжыць,
Як дэзерцір, спакой.
Няхай усюды чуюць крок дажджу.
Я сэрцы, што заснулі, разбуджу!