Роем выпырхнуць гаванцы
З хатніх сотаў нездарма.
Гут, на плошчы, ставіць танцы
Рэвалюцыя сама.
Ногі — росчыркам маланкі,
Як гару крутую з плеч,
Ношу ў сто мільёнаў янкі
Страсянуў кубінец прэч.
Румба,
румба,
румба,
румба:
Стук абцасаў — гул званоў.
Адкрываем без Калумба
Мы Амерыку ізноў.
Ходзіць востраў-непаседа.
Навакол — кругі, кругі.
У паўночнага суседа
Падмывае берагі...
Скача Куба — вецер хвошча
Над расплаўленым ільдом,
Ад штуршкоў падземных пошчак
Скаланае Белы дом.
Толькі бліскае нямеркла
Кабура на паяску,
Як Паўднёвая Амерыка,
Што ў планеты на баку.
Ды глядзі — пусціўся ў танец,
Атуліўшы Кубе стан,
Малады заўжды паўстанец —
Барадаты акіян.
Толькі лёскат ураганам:
Сцеражыся — апячэ!..
У абдымку з акіянам
Хто закружыцца яшчэ?
Збоч
паўзе туман калматы,
Забінтоўвае прасцяг,
Ноч,
як Злучаныя Штаты,
Расхінае паласаты,
Чарнаваты зорны сцяг.
Ці не зноў у моры змова?
Да цябе з мацерыка
Так і цягнецца праз мора —
Не дацягнецца рука.
Ім цябе на стол бы, Куба,
Востраў Куба, кавы кубак...
Ах, як губы апяклі
Вострай ежай каралі!..