Крыкнуў
«Люблю»
Людзям
Аднойчы —
Яго падкінулі ўгору
Тройчы;
І ён пайшоў
Лёгка,
Без груку
Па чалавечых руках,
Як па бруку;
Далёка дайшоў бы,
Ды ціха і глуха
Хтосьці
Куміру
Уводзіць
У вуха:
— Рукі, якія цябе ўздымаюць,
Вельмі ўжо хісткія схільнасці маюць
Могуць падвесці,
Выраніць могуць,
Могуць
У бок
Увесці
Пазногаць,
Занаравіцца,
Упіцца, як шпора...
Не, не надзейная гэта апора!
І па загаду куміра
Ламаюць
Рукі,
Якія яго ўздымаюць.
Калі ён падаў,
Думаў у страху:
Усё-ткі збылося
Прароцтва
Замаху.