Спыніўся час.
Свінцу смяротны россып.
Прырос к плячу дрыготкі аўтамат...
Гудуць гады,
Як паязды,—
узростам
Я перарос цябе, старэйшы брат.
Не гаснучы,
З агню фантанчык хвошча
Перад гранатай, што заносіш ты.
Рывок рукі,—
І ў скверыку на плошчы,
Як выбухі зялёныя, кусты...
Дзяўчынка,
З гора пачарнеўшы, кленчыць
Каля глухіх і нерухомых пліт.
Граніт маўчыць,
Граніт крычыць
І енчыць,
Гатовы грымнуць,
Нібы дынаміт.
Над болем ран,
Якія помсты просяць,
І над застылым стогнам нематы
Зрашэчаны баямі сцяг узносяць
Мае — навекі юныя — браты.
Хоць скамянелі самі ад знямогі,
Іх позіркі — ад Эльбы навылёт!
Яны яшчэ ідуць да перамогі...
А перамозе нашай столькі год.