Лічаць абраннікі лёсу:
Ім не да клопатаў хатніх —
Прызначылі іх нябёсы
Будзіць і клікаць астатніх.
Адданыя справе дазвання
Гарністы людскога сумлення
У кошце свайго прызвання
Не маюць ні кроплі сумнення.
Яны ані ўдзень, ні ўночы
Не хочуць зажмурыць вочы.
Галовы бяссонна цвічаць —
Будзяць усё і клічуць.
Аплоцяцца мукі старання,
Ахвярнага непакою.
Ужо да іх прызнання,
Здаецца, падаць рукою...
А тыя, каго збудзілі,
Ходырам захадзілі
І з-за пабудкі горна
Бяруць трубачоў за горла.
— Скажыце, нашто чапалі?
Ах, як мы салодка спалі...