Просім пагоды, як хлеба,
Хмурымся небывала.
Забаставала неба —
Туманам зямлю скавала.
Нібы загнаныя вязні
(Плача душа, як ка*ня),
Мы, пасажыры, завязлі
У зале пачакання.
Грэем сябе чаем,
Пакуль імгла асядзе,
Турбіны рычаць з адчаем,
Нібы зубры ў засадзе.
Мрояцца крылам узлёты.
Губы майго кахання,
Далоні маёй пяшчоты —
У зале пачакання.
Скалелай баразёнцы
Трызніцца з сонцам спатканне.
А сонца — ратоўнае сонца —
У зале пачакання.
Над хворым вядзьмарыць спрадвеку
Доктар, стаіўшы дыханне.
А кроплі гаючых лекаў —
У зале пачакання.
Хоць зоркі амаль па суседству,
Ды крылы — нібы на аркане.
Ах, колькі сядзець чалавецтву
У зале пачакання.
Быццам на пана лёкай,
Маўкліва малюся на неба:
— Дай мне пагоды лётнай —
Майго надзённага хлеба!