Мае радкі —
не лесвіца ў вякі,
Што недзе за туманнай рысай неба.
Мае радкі —
працяг маёй рукі,
Якой мне столькі рук паціснуць трэба!
Усім, чыёю ласкай даражу,
Паспеў сказаць я толькі:
— Добры ранак!..
Мне не заснуць,
Пакуль я не скажу:
— Дзень добры!..
— Добры вечар!..
і
— Дабранач!..
Я тупаю
па лесвіцы радкоў —
Маёй адзінай лесвіцы службовай —
Да вас, як да братоў і дружбакоў...
Сяброўства,
Кожны дзень мой завярбоўвай!
Я твой — пакуль пульсуе ў словах кроў.
Да самай кроплі. Да апошняй рыскі.
А будучыня?..
Гэта — дом сяброў,
Дзе ворагі пазбаўлены прапіскі.