Махмуду Эсамбаеву
Трывог па горла ў акіяна...
О лёгкасць танца майго важкая!
Мне хвалявацца наканавана
За кожны човен, які гушкаю.
Нібы раз'юшаныя ваўкі,
пражэрліва
Па-над стыхіяй вятры завылі.
У пачарнелым святле пражэктара
Плюскочуць рукі мае —
залівы.
Іду я ўпрысядкі, не знаю зморы.
Я выгінаюся між сэрцаў кладкаю.
Даходзіць мова мая
праз моры
Да розных земляў без перакладчыка.
Адной рукою крануў Еўропу,
Другой паляпваю я Амерыку, —
Каб толькі хвалям не збіцца з тропу,
Каб толькі братам быў бераг берагу.
Вятрыску горла спакой зацісне,
І я свячуся ўжо ззяннем глянца.
Але не верце ў маё зацішша —
На дно маўчання майго загляньце!
Мяне падводна, балюча раняць
Драпежных рыбак тупыя кулі.
Штодня тыраняць, штодня тараняць
Душу і цела маё акулы.
Тут нават камень, бязгуччам скуты,
Здаецца, блізка зусім да віску.
За міг бязважкасці — век пакуты
У перагрузках нямога ціску!
Я прасаліўся, прагорк ад поту,
Ці гэта хвалі, ці гэта мускулы,
Заўсёды ўпрэжаныя ў работу,
Нястомна ходзяць у рытме музыкі.
Між белай грывы праглянуць плешы
То я ўскіпаю, то халадзею.
Але ўскладайце вы мне на плечы,
Нібыта судны, свае надзеі!