1
Хутчэй, хутчэй!
У поле, за аколіцу.
Наўпрост
Па золкіх росах басанож.
Мурожны луг то сцелецца, то колецца,
І кожная травінка —
Быццам нож.
Стрываю.
Сілы ў ветрыка пазычу я.
І дабягу,
Каб глянуць хоць здаля:
А што за тою рысай таямнічаю,
Дзе знітавана неба і зямля?
З надрэчча цягне сіняй прахалодаю.
На небе ранак
З хмар карункі тчэ.
І я лаўлю
Нячутную мелодыю,
Якая не народжана яшчэ.
2
Скаціўшыся ў раку
Са Шляха Млечнага,
Гараць агні,
Не гаснучы ў вадзе.
Ідзём удвух сцяжынаю надрэчнаю,
Якая аж за небакрай вядзе.
Ідзём,
І гэтак лёгка нам ступаецца,
Што ледзьве крокі ў цішыні чутны.
І ўжо сцяна прад намі расступаецца
З густой і непраходнай збажыны.
Ды раптам —
Гром у раніцу пагодную.
Але не дождж —
Агонь зямлю сячэ.
І глушыць выбух
Чыстую мелодыю,
Што не паспела загучаць яшчэ.
3
Ні ўдзень ні ўноч
Не ведаем адбою мы.
Хрумсцяць пясчынкі пылу на зубах.
Агонь і дым —
І чорныя прабоіны
Нясуць чужыя танкі на гарбах.
Мы крочым —
І варушыцца пад ботамі,
І вось, здаецца, выслізне з-пад ног
Зямля, нібы клубок,
Які абмотаны
Заблытанымі ніткамі дарог.
Наўкол заскачуць
Дрэвы карагодамі,
Калі мне куля
Грудзі апячэ...
І абарвецца назаўжды мелодыя,
Якая не спявалася яшчэ.
4
І я засну каля вярбы пахілае.
І больш расплюшчыць не змагу вачэй.
Глынуў на ўсіх дарогах
Столькі пылу я,
Што сёння людзям
Дышацца лягчэй.
Пачуўшы гул дарожны,
За аколіцу
Шыбуе хлопчык, топчучы мурог.
І росы не пякуць,
Трава не колецца.
Убок сцяжына
Не бяжыць з-пад ног.
Дыміцца парай
Раніца халодная.
Сінее росны след на мураве.
І ў свеце нараджаецца мелодыя,
Якую ўжо нішто не абарве.