Мераў ён шлях да вялікасці
Паклонамі ў рабскай шчырасці.
Марыў
ад іх шматлікасці
Сам да вялікага вырасці.
Шыла ў ім булатнасць апрычніка.
І паслухмянасць маўчальніка.
Любіў ён маторнасць клічніка,
Не ведаў сумненняў пытальніка...
Ды лёс яму выпаў бядачы:
Фартуна ягонай удачы —
Баба капрызнага норава
З яго пасмяялася здорава.
Столькі службовых іконаў
Было над чалом маўчальніка,
Што выгнуўся ад паклонаў
Ён сам, як знак запытальніка.