Лес, як вада, наталяе смагу.
Задыхаючыся ў вулічнай таўкатні,
Я лесу крычу,
як ратоўнаму магу:
— Дай мне глыток сваёй цішыні!
У бор, як у тайну,
загляну я,
Каб зведаць сапраўдную глыбіню:
За абыякавасцю драўлянаю
Колькі ўнутры схавана агню!
Калі да мары маёй стопавярховае
З паходняй падпальшчыка {падпалынчыка
вораг лез,
Я сказаў:
— Будзь маёй аховаю.
Самая мнагаствольная артылерыя —
Лес.
Дубы і сосны,
не ўмеючы клясціся,
Заўсёды маўкліва прымалі бой.
На гэткіх і сёння
можна пакласціся:
Не падвядуць у службе любой.
Скрыпкай дык скрыпкай,
якая б прапела
Крык,
і надзею,
і гора да дна —
Усё, што нямая лясная капэла
Выказаць людзям хацела здаўна.
Мачтаю —
ростам ад кроны да кораня.
Ці мала яшчэ высокіх пастоў?
Я дрэвам самую бездакорную
Характарыстыку выдаць гатоў.
Выстаялі.
Не адступілі.
У акупацыі
Не былі.
Вось што значыць як след акапацца,
Укараніцца на роднай зямлі!
Секлі,
палілі цябе на бяду маю,
А ты зноў — галавой да нябёс.
Я пра цябе часта думаю,
Мой лес —
Мой лёс.