Навек пахаваўшы ў глыбінях спакой,
Плюскочаш, не знаючы зморы,—
Каменні варочаеш хваляй цяжкой,
Мора.
Якую вялізную ношу ні ўскінь
На плечы табе, непакора,
Нясеш, як пушынку, яе ўдалячынь,
Мора.
Хіба ж толькі сілай магутнае ты? —
Штохвілю змяняеш калёры...
Я ведаю добра твой нораў круты,
Мора.
Ты ласкай умееш прывабіць усіх,
І нават высокія зоры
Спускаюцца ўночы да хваляў тваіх,
Мора.
Ды раптам вятры штармавыя дыхнуць,
Усходзіцца пенай прастора —
Усё ты гатова тады паглынуць,
Мора.
З трывогай гляджу ў непагоду здаля:
Грувасцяцца хвалі, як горы,
І кропкай здаецца мне гмах карабля —
Ў моры.
Ды кропку паставілі людзі... Яе
Ужо не сатрэш і не скорыш!
Іх воля магутней, чым хвалі твае,
Мора.