Мы ўдваіх. Разгойданая лесвіца.
Узыходзім. Шоргат крокаў. Цень.
Ты — маёй паэзіі равесніца.
Вусны вуснам кажуць: — Добры дзень!
Лямпачкі насценныя адключаны.
Цемрыва, бяздомных прытулі,
Блаславі раптоўныя заручыны
Дня і ночы, неба і зямлі.
Дзверы, нібы камеры, зачынены.
Пад замком утульнасць і спакой.
Зыркаюць на нас з замочнай шчыліны
Зрэнкі бессаромнасці людской.
Нават дуб з рабінай ажаніліся
На вясельным скрыжаванні рэк.
І спаткацца толькі мы спазніліся —
Усяго на чалавечы век.
Узыходзім лесвіцаю стромкаю.
Стоены трымаюся ў журбе
За руку тваю, як за саломінку...
Як жыццё пражыў я без цябе!
* * *