На берагах былінных Свіцязі,
Спавіўшы хмарамі чубы,
Стаяць, як казачныя віцязі,
Шыракаплечыя дубы.
А вецер часу выпрабоўвае
Іх вытрымку, іх строй лясны.
Ды з непахіснасцю дубоваю
Вартуюць скарб жывы яны.
Сюды не падступіцца ворагу.
Дрыготным невадам удач,
Пясняр, лаві ў бяздонні возера
Паданняў звонкіх смех і плач.
І адыходзяць небяспечнасці,
І даспяваюць жалуды...
Замры перад дыханнем вечнасці
У трапяткім святле вады.
* * *