Паравоз пракрычаў і заціх,
І ў вялізным людскім карагодзе
Незнаёмка твая знікла ўміг,
Ад якой ты вачэй не адводзіў.
З тваім позіркам позірк яе
Першы раз сустракаўся сягоння,
А ўжо мары і думкі твае
Паляцелі за ёю ў пагоню.
Ты зайздросціш праезджым усім,
Шлях жа твой —
у зваротным напрамку.
Мо навек ты са шчасцем сваім
Размінуўся на гэтым паўстанку?
Дождж халодны па твары сячэ,
Але ты ўсё не сходзіш з перона,
Бо ўдалі не згубіўся яшчэ
Аганёк за апошнім вагонам.