Пасля вялікай і цяжкой дарогі,
Што абвіла мо сотні горных скал,
Калі самлець ужо гатовы ногі,
Якой здаецца радасцю прывал!
У засені, пад веццямі густымі,
Што засланілі ўвесь блакіт сабой,
Пазвоньваючы флягамі пустымі,
Прысаджваемся шумнаю гурбой.
Выходзіць з хаты юная гуцулка,
З вадою збан яна падносіць нам.
Чаму ў мяне так сэрца б’ецца гулка,
Я разабрацца не магу і сам.
Яна мне ў флягу срэбра налівае.
Як жар, гарыць яе квяцісты ўбор.
Усёй душой юнацкай адчуваю
Я ў гэты міг красу Карпацкіх гор...
Нямала дзён, як прамінула лета,
Але ўспаміны ўсё жывуць аб ім.
Як я хацеў бы зноў стаміцца гэтак
І адпачыць на горным схіле тым!
* * *