На моры — бура, на сушы — ціша.
Над сушай — ясна, над морам — хмары.
На моры хваля крылом калыша
Счарнелы парус блакітнай мары.
Завербавала душу гайданка,
Дзе міг і вечнасць у паядынку.
Ах, бура, бура — мая каханка,
Як страшна вабяць твае абдымкі!
Я буду потым, у пырсках белых,
Калі стыхія мяне аглушыць,
Як паратунак, лавіць той бераг,
Дзе аўдавела, сумуе суша.
Той чорны човен, які чакаю,
Там пахавае бяздонне зараз.
Чаму ж у буру ізноў пускаю
Блакітнай мары юнацкі парус?
* * *