Калі ішоў, не адчуваў ён стомы,
Здавалася, ісці бясконца мог,
А лёг, дык дзіўна стала і самому:
Паварушыць не ў сіле ўласных ног.
Расінкі поту з твару штохвілінна
Сціраў рукой нябачнай вецярок.
Заснуў салдат.
І што яму пярына?
Ён цэлы ўзгорак палажыў пад бок.