На зямлі заселеных лясоў
Спеў і брэх ідуць за мной усюды.
Я жыву між салаўёў і псоў,
Ад якіх мне не ўцячы нікуды.
Гэтак лёс часамі страсане,
Што гатоў сабакам заскуголіць.
Але голас салаўіны мне
На карачкі ўпасці не дазволіць.
А калі ад песні салаўя,
Што захопіць сэрца да астачы,
У вышынях закружуся я,—
На зямлю вяртае брэх сабачы.
Гукі, што з трывогаю лаўлю,
Больш мяне палохаюць, чым цешаць.
Як спяваць салісту салаўю,
Калі псы, задраўшы пыскі, брэшуць?
Хоць абрыдлы брэх даецца ў знакі
Песнярам крылатым у гаі,
Думаюць з палёгкай салаўі:
— Добра, што не лётаюць сабакі...