На зыходзе дня ідзём дадому,
Несучы заслужаную стому.
Мітусню з’ядае цішыня
На зыходзе дня.
Белы дом. І белы дым з аселіц,
Сонца ліхаманіць уваччу,
Я схапіцца за прамень хачу,
Быццам за саломінку тапелец.
Дрэмлюць рухі — спачывайце, рукі,
Спіце, вочы — змрок такі густы,
На лістве бяроз замерлі гукі,
Слых, ці чуеш? Адпачні і ты!
Пагасцілі. А цяпер мы дома.
Супакой маю душу, спакой.
Цішыня халоднаю рукой
Атуляе грудзі нерухома.
Ноч, нібы замкнёная скарбонка,
Нематою томіцца прасцяг.
Каля весніц рыпнула сасёнка.
Хутка — ранак.
Хутка — дня працяг.