Набрыняўшы жыццём, галлё
Ціха стукае ў сінь акна.
Я здымаю трубку:
— Алё!
— Гаворыць вясна!..
Я, цярэбячы дрогка рукаў,
Мармычу, увесь веснавы:
— Вельмі рад — я даўно чакаў,
Што пазвоніце вы.
Вас чакалі палі і сады,
Што прачнуліся ў гамане...
Трапяткіх галін правады
Падключыліся да мяне.
Я гляджу ў вышыню з-пад рукі,
І чародкай ляцяць прада мной
У святочных фраках гракі.
— Вы куды?
— На спатканне з вясной.
У вачах у жонкі адчай,
Засланіла мяне сцяной.
— Мая любая, выбачай,
Я бягу на спатканне з вясной!