Надзею прадзём бясконца
З упартасцю шаўкапрада.
Туман,
не хавай сонца,
Што непазбежна, як праўда.
Прычалу самотнаму сніцца
Дотык рыбацкага чоўна.
Сніцца, пакуль праясніцца
Мора, што дыхае чорна.
Не могуць прабіцца да неба
Зерняткі, што ў баразёнцы...
Ах, колькі нам высветліць трэба
Туман,
не хавай сонца!
Снег на палетку растане —
І рунь, што была скаваная,
Зялёным агнём паўстане!
Схаванае — не пахаванае!
І раптам за вёскай у жыце
Брэх выбухае воўчы...
Хто там ізноў, скажыце,
Пускае туман у вочы?