Я — нафта.
Я чорнай рабыняй у сховішчы
Пад прэсам адменнай
каменнай пароды
Шукала ў сваім безвыходным
становішчы {стацовішчы
Свабоды.
Пластоў цвердалобых вярхоўная сіла
Мяне прыціскала,
каб я прыкусіла
Язык небяспечны падпольнага
полымя,
Якое мне кроў гарачыла і поўніла.
Трымалі мяне ў чорным целе
вякамі,
Вятры нада мной
галасілі ваўкамі,
А я
акіян,
спрасаваны ў азерцы,
Агонь выбуховы свой
няньчыла ў сэрцы.
Разведчыкі,
перш чым мяне вы адкрылі,
Брылі па паверхні,
як птушкі без крылля,
Тапталі мяне і не зналі тым часам,
Што я —
ваша ўзлётная моц —
пад абцасам...
Я верыла —
скончыцца тэрмін турэмны:
— Хутчэй высякайце ў цямніцы
аконца,
І я, пакідаючы карцэр падземны,
Ад шчасця падскочу
фантанам —
да сонца.
Не быць мне рабыняю болей ніколі,
Праз шчыліну ў глыбах каменных на
волю
Я, нафта, прабілася лаваю чорнай
З чырвоным агнём
у душы непакорнай!..
* * *