На доўгую дыстанцыю даўно,
Час, я з табой навыперадкі выйшаў.
Канца дарозе гэтай не відно,
На ёй па горла і нізін, і ўзвышшаў.
Па разгайданай тупаю зямлі,
І гэтак ёй мае патрэбны крокі,
Як акіянскім хвалям караблі,
Як струнам пальцы і як сценам кроквы...
Гук, мой сапернік, ты пра свой рэкорд
Бубніў у вушы тонам пераможцы.
А дзе ж ты зараз? Як загнаны хорт,
Рысіш за мной па бегавой дарожцы.
Як гром маланку, хуткасць прыручы,
На ўздыме дыхай лёгка, як прапелер.
І дай з разгону губы апячы
Паветрам, як наждачнаю паперай.
Ні кропелькі не страшна, што мяне,
Нібы салдата ў час апошняй бітвы,
Святло па зрэнках раптам паласне
Адточаным лязом бліскучай брытвы...
Праскочыў я праз абручы франтоў
У Брацк агністы з барыкадаў Прэсні,
Давай, святло! Я ад цябе гатоў
Аслепнуць, як Гамер стары ад песні.
Глытаю кіламетры на хаду.
Калі ж зямлю пад голаў, як падушку,
З дыстанцыі сышоўшы, пакладу,—
Хай перарве ў фінале сын мой стужку.
Прыгубіць ён прастор са скразняком,
І ты мяне з рахунку, час, не скінеш.
Сваім судзейскім трапяткім флажком
Зара ўзмахне — і стане стартам фініш.