Ні подыху палёў,
Ні дроў, ні вугалёў,
І жар даўно ачах.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Але гарыць ачаг!
Цяжкой пліты далонь.
І столь над галавой.
Выконвае агонь
Адвечны танец свой.
Ні вугалёў, ні дроў.
А ўсё-ткі не пагас!
Нібы да сэрца кроў,
Бяжыць блакітны газ.
Ачаг і чалавек
Паўсвету абжылі.
Ад рук тваіх спрадвек
Цяплее на зямлі.
Рыўкамі ўвышыню
Шугаюць астраўкі
Рахманага агню...
Рука, шукай рукі!
Над чыгунком — кругі:
О водар бульбяны!
З нябёс глядзяць багі —
Іх дражніць дух зямны...
Пільнуй каля пліты
Ачаг. А то ўцячэ.
Вада, агонь і ты.
Чаго яшчэ?