Нялёгка людзям згубленым і зорам
Сябе ў бяздомнай бездані знайсці.
Давай з табою, мора, пагаворым
Аб вечным, аб штодзённым у жыцці.
Якая немагчымая часіна:
Перад зямлёй і небам мы — адны.
Ты абдымі мяне, як маці сына,
Што не вяртаўся столькі год з вайны...
Спачыну ты ні ўноч, ні ўдзень не просіш,
Твой нораў і лагодны і круты,
Люляеш, песціш, і высока ўзносіш,
І кідаеш у вір няўмольна ты.
Тут здабылі мы болей ці згубілі?
Ты вучыш нас, стыхія, разумець,
Як небяспечна пакараць глыбіні,
Як лёгка на паверхні слізгацець.
Плыўцу любому пагражаеш ліхам,
Калі ў яго гарцуеш пад рукой.
А горш за ўсё, калі бываеш ціхім,
Страшней за шторм люстраны твой спакой.
Імчацца хвалі ў бегу небяспечным,
Танцуючы на промні вастрыя.
Хіба не ў гэтым хваляванні вечным
І неўміручасць і краса твая?