На хаду бутэрброд дажоўваеш,
Сябру папкай ківаеш ружоваю,
Паўтараючы вельмі часта:
— Няма часу...
Ты выседжваеш мудрасць гадзінамі,
Аж пацеюць у крэслаў спінкі.
Ды ніяк не праклюнецца дзіўная —
Пэўна, цвёрдая шкарлупінка!
Канцылярская сошка, сонна
Ты арэш папяровыя склады.
Ты гатоў адчытаць нават сонца,
Што ўвайшло ў кабінет без дакладу.
За злачынства сваё не бойся:
Не караецца па законах
Часу масавае забойства
На паседжаннях незлічоных...
Год за годам
паражняком {паражпяком
прагрукоча,
І прыпынак апошні, як тупік, набяжыць.
І зажмурыш ад праўды вочы:
— Не было часу жыць...
Мітуслівасць — круцелька прыкрая,
Не чапляйся!..
Парою любою
Я ў скнарлівай вечнасці выкраю
Час для дружбы і для любові.
Сэрца, быццам набат адмысловы,
Чалавечай гудзе трывогай —
Паспявай да людзей, маё слова,
Хуткаю дапамогай!
Грукачы бяссоннай хадою
На дасвецці і апаўночы,
Не пакінь дружбака з бядою
У самоце, нібы ў адзіночцы...
Хай з гадамі душа не скісае,
Я прыгублю жыццё, як чашу,
А як прыйдзе з касою касая,
Я скажу ёй: — Няма часу...
* * *