Няма на зямлі адзіноты —
Пустэчы, падобнай да смерці.
Мы — ноты,
мы — ноты,
мы — ноты
У чалавечым канцэрце.
Глушыць стракаты сокат
Стройных акордаў нізка.
Адны бяруць высока,
Другія бяруць нізка,
Нехта, нібы ў кавадла,
Бухае —
свет хістае.
Нехта фальшывіць заядла.
Нехта ў трубу вылятае.
Хто там, назваўшыся лёсам,
Зноў барабаніць ў сенцы?
Мы, ноты,
як бабы, галосім,
Рагочам,
нібы шаленцы.
Нехта матыў чаканіць.
Нехта яму падвывае.
Нехта застыў у чаканні,
Як статуэтка жывая...
У бубен трывогі стукнуць
Ці выдыхнуць трэль мажору?
Які твой узмах наступны,
Палачка дырыжора?