Гады няўмольна паскараюць бег,
Мільгаюць, быццам кадры на экране.
Зямлю пабеліць і растане снег,
І толькі ў нас на скронях не растане.
Мы не сатрэм яго,— ні ты, ні я...
Чаму ж дасюль павінны мы, як дзеці,
Гуляць з табою ў хованку на свеце,
Друг друга не знаходзячы ніяк?
А помніш, як з табою мы ў бары
Хадзілі ўлетку, каб набраць арэхаў...
Гукала ты ў дрымотным гушчары —
Няўлоўнае гучыць дагэтуль рэха.
З тае пары яго і дні, і ночы
Шукаю ў кожным голасе дзявочым.