Не мне і не табе стаптаны ўзлесак,
Дзе манументы пнёў і горы трэсак.
Нырнём
у некранутасць гушчару,
Куды не ўбіцца нават тапару!
Страляе ў нас ламаччам цішыня
У засені ялін — спічастых пагад...
Як цяжка дастаецца глыбіня,
Якая тоіць спеласць лепшых ягад!
І перад кожнай я хілюся ніц,
Каленямі густы мурог прасую.
Я знаю, што ў чарніц, як і ў суніц,
Пад скурай кроў чырвоная пульсуе.
Калі ж,
як плод,
набракне стома ў целе,
Прырода нас не адпіхне ў бядзе.
Яна, як маці, мох пад бок пасцеле,
Пагорак, як падушку, падкладзе.
Я да грудзей тулю сусвет бясконцы
І вечнасць,
увасобленую ў міг.
Цалую неба, вільгаць хмар і сонца,
Што падаюць
у бездань воч тваіх!
* * *