Не разменьвацца, не разменьвацца,
Не развязваць душы перавясла.
А штодзённым святлом выпраменьвацца,
Пакуль сонца ў табе не згасла.
Доля — складчына, а не спадчына.
Ах, ці дойдзе вечнасці позва?
І аб тым, што злачынна страчана,
Пашкадуеш, калі запозна.
Крону сокам глыбінным пояць
Карані, што нябачны воку.
І не заклік, а шчырую споведзь
Ціха шэпча ліства навокал.
Мусіш ношу сваю данесці —
Не паддайся ж на зман спакусы
Траціць порах увесь, каб адвесці
Драбнаты камарыныя ўкусы.
Хай зайздроснік ізноў надзімаецца,
Завірухаю злосці хукае,
Дрэва долі тваёй утрымаецца,
Ціха ў шыбу нашчадку пастукае.