Небам свайго пачуцця,
Зямля, я табе абавязаны.
Я кожнай хвілінай жыцця
Навек да цябе прывязаны.
Той рэчкай, дзе ў ранішні змрок
Калі і святліва, і золка,
На мой самаробны кручок
Клявала нязлоўная зорка.
Няроўным шнуром баразны,
Які я працягваў туга,
На золку галоднай вясны
Хістаючыся ля плуга.
Ніткай сцяжыны той,
Што праз хмызняк і палянкі
Вяла мяне ў цемры густой
Да партызанскай зямлянкі.
Галінамі матчыных рук,
Што ласкаю абдымаюць —
Часінай сустрэч і разлук
У вечнасць на хвілю прымаюць..
Свячэннем сваёй вышыні,
Зямля, я табе абавязаны.
Усе мае зорныя дні
З табою карэннямі звязаны.